Bir zamanlar küçükken, kırmızı parlak bir balonla bile mutlu olabiliyorken çok farklı varlıklardık. Mutluyduk bir kere. Mutlu olmak en kolay, en doğal, en sıradan şeydi. Bazen bir çiçek, bazense bir kelebek olurdu neşemiz, gülümsememiz.
Bir o kadar da kırılgandık bir zamanlar. Toz pembe bir hayat içimizden akıp giderken, adeta yemyeşil bir papatya çayırının ortasında neşeyle oyunlar oynar çimenlerde baharın tadını çıkarırken aniden başlayan bir yağmura üzülmemiz gibiydi bu. Doğaldı.
Sevgiyi de mutluluğu da üzüntüyü de en yükseklerde yaşardık. Evet, yaşardık... Kimseye rol yapmadan herkese doğal bir sevecenlikle yaklaşabilir, hiçbir kire çamura batmadan sanki sonsuza kadar böyle sürecekmiş gibi yaşardık.
Vicdanımız daha büyüktü. Minik bir kediye, o kalkık kulaklı sizi izleyen köpeğe, ağaca, kuşa, her şeye bitmek bilmez bir sevgi, bir merhamet beslerdik. Gözlerimizin içinde yanan alevler yerine uçuşan kelebekler olurdu. Ve yine o kelebekler sonsuz mutluluğumuzun nişanesi olarak tüm evrene yayılır, tanımadığımız binlerce ruhu mutlu edebilecek bir kimliğe bürünürdü.
Ve biz...
Yalnızca gülerdik.
Yazar: Kehribar
0 yorum:
Yorum Gönder